Deel 11 MANDY

Opnieuw werd er geklopt op de deur, maar eigenlijk besefte ik nu dat het geen geklop van woede was, Dus het kon misschien toch niet zijn Peter zijn..

ik ging op blote voeten naar de voordeur, mijn lichaam voelde pijnlijk en stijf…

Toen ik aan de deur kwam hoorde ik de zachte stem van Bernadette.

Mandy...Alsjeblieft doe open, je hebt je over slapen..

De paniek overviel me, maar ik moest iets… Ik opende de deur op een kleine kier..

Bernadette was duidelijk overstuur, je hebt je over slapen, vlug, vlug…

Ik prevelde… Ik ben ziek, zo ziek.. ik kom niet...

De o zo vriendelijke Bernadette geraakte volledig overstuur en terwijl ik haar antwoord verwachtte duwde ze de deur verder open…

Ik deed vlug mijn hoofd naar beneden, Om zo de grote zwelling aan mijn ogen en mond te verbergen. Maar dit hielp natuurlijk niet..

Mandy... wat is er gebeurd met jou.

.je gezicht is...

“ik ben gevallen.. en op een stoel terecht gekomen... “

loog ik..

En de stoelen liggen alle 4 omver.. je kleding besmeurd met bloed.. en ik maak je wakker..,

Dit klopt niet Mandy..

Ik ga eerst even naar Angele bellen om te melden dat “de fotoshoot” niet zal kunnen door gaan.. 

“oh nee... alsjeblief.. wat zal monsieur van me denken”..

Bernadette pakte kordaat haar telefoon en belde... 

ze gaf kort de situatie weer... 

en t enigste dat ik kon horen was.. “doe ik”.

Ondertussen was ik toch maar weer op de rand van mijn bed gaan zitten.. mijn hoofd bonsde.. 

Bernadette ging naar de deur , deed deze op slot en kwam dan naast me zitten..

“Mandy luister.. niet schrikken , maar monsieur stuurt zijn chauffeur om ons op te halen... we gaan voor jou zorgen, heeft hij gezegd.”

Maar... maar...hoe kan ik.. waar gaan we naar toe...wat moet ik..

Dikke tranen bengelden van mijn wangen.. waar de zoute druppels prikten in de wond aan mijn wang.

Heb je een valies of zak of zo Mandy..

“Euh  nee.. “ ...

oke een laken dan... 

Je kleren, waar hangen je kleren.. 

Oh oh.. wat moet ze van me denken.. de paar schamele stuks die ik had lagen in een klein ladenkastje..

Ik wees het aan... Bernadette gaf geen enkel commentaar.. graaide alles bij mekaar, draaide het laken in een knoop en toen werd er aangebeld...

Angstig kromp ik in mekaar.. de bel...

Bernadette ging naar de deur en vroeg met strenge stem.. “wie is het”

“Francois, de chauffeur van monsieur Viktoire.”

Wat een opluchting, dat het niet, de nog meer dronken, Peter was die thuis kwam... dacht ik.

Bernadette hielp me  de trappen af.. en Francois hield het portier van de grote, zilveren auto voor me open.

In het atelier stond Angele beneden te wachten.. iets wat normaal nooit zou gebeuren, gezien dit niet 

“tot haar taken behoorde,

maar voor de oude Gerard bedoeld was.

Beschaamd kroop ik uit de auto en

volgde Bernadette.. Angele zei bij de ingang.. monsieur wacht op u..

Dat klonk onheilspellend... ik was zo bang voor wat komen ging..

“Marly... ooh .. “ t is verschrikkelijk.. wat is er gebeurd.. u bent bleek..”

en uw gezicht...”

Angele .. bel “le docteur!!”

Ik werd in een zetel in de “salon” gezet en monsieur kwam naast me zitten..

Ik prevelde.. excuses.. sorry.. ik ben gevallen en nu... de foto’s...

ik schaam me.. 

Ik zag ook dat alles in gereedheid was gebracht in het atelier.. 

Monsieur nam voorzichtig mijn kin en draaide mijn gezicht naar hem toe..

“Marly als u valt op een stoel hebt u niet een linker blauwe oog en een wonde aan de rechter-wang...

Wie heeft dit gedaan.. was u 

“over-gevallen..”

(het nederlands van monsieur gaf soms rare combinaties.)

“Nee ..het is echt niks.. het zal weer beter gaan...”

“Marly, le docteur zal jou onderzoeken en we zullen zien wat hij zegt, of hij dit kan verzorgen of dat je even naar het ziekenhuis moet.”

je bent niet veilig in dat huis Marly... daarom dat ik Bernadette je kleding heb laten meebrengen . 

 

 Plots weerklonk de bel , de rilling liep weer over mijn rug, zo bang was ik van dit geluid.

Le docteur kwam binnen met zijn koffertje in zijn hand en groette monsieur.

ze gingen even apart staan en er werd kort overlegd.

de dokter kwam bij mij in de salon, alle anderen verlieten de kamer.

“Mandy, ik ben dokter Volant, en ik ga zeer voorzichtig, proberen jou te onderzoeken.

Hij bekeek  eerst mijn gezicht, 

je oog lijkt me onbeschadigd, de zwelling kunnen we zelf verzorgen met een speciale creme.

Wat de wond op je andere wang betreft... die ga ik heel even moet hechten..Hij zag hoe bang ik was, maar zei op een rustige toon dat hij eerst een klein prikje zou geven met verdoving zodat ik geen onnodige pijn zou moeten hebben.

“Mandy, Kan je nu even je blouse los maken zodat ik naar je bovenlichaam kan kijken. 

“Nee...nee... huilde ik... “en beschermde mijn bovenlichaam met beide armen.”

“Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is ... doe maar rustig.. op jouw tempo..”

“ik wist dat de blauwe plekken nu niet meer te Verstoppen zouden zijn.”

“De dokter zei weinig..”

doe maar terug aan Mandy”.

Ik zal nu de wonde aan je wang hechten.. leg je maar neer... 

“adem in.. adem uit.. mooi door je buik.. daar kwam de prik.. auw .. en dan  was het plots gevoelloos..

De dokter werkte snel, het was zo voorbij.

Na het onderzoek bekeek hij me en .. vroeg me ... “Mandy, wie doet jou dit aan?”

Dit is heus niet van een keer te vallen.

De vele blauwe plekken op je bovenlijf zijn duidelijk niet gisteren toegebracht...

....Ik wil zelfs dat we samen even naar het ziekenhuis gaan om te laten checken of er geen ribben gebroken zijn...

Ik ... ik kan niet.. ik ... bang... hij komt terug... 

“Mandy .. wie is hij... “

“Mijn man.. Peter.., maar hij bedoelt het niet zo.. hij werkt hard en is dan moe en heeft wat gedronken...en ik doe alles fout..en dan...”

Mandy.. wil je echt geen klacht neerleggen..want dit is “mishandeling” en echt niet jouw fout”

Dat kan ik niet.. waar moet ik heen.. als hij terug komt...

Dat heb ik met Viktoire al besproken..

jij moet niet terug...

Wij hebben, als jij dat wil .. een veilig onderkomen voor je... weg van alle drukte.. met veel natuur , om te herstellen... in het kasteel..

Wat denk je...