Ik haalde het lapje boven waar ik al vele uren,heel veel borduursteekjes op gezet had.
“Ik heb in de periode dat ik herstellende was veel filmpjes over handwerk gekeken in het bureau van de barones.
Ik ontdekte daar de nieuwe manier van borduren, van een Australische borduurster, Caroline down.
in navolging van de vele filmpjes probeer ik nu wat dingen uit, en dacht misschien zijn ze ook wel mooi om te gebruiken in het Atelier.. als u ze natuurlijk ook mooi vindt monsieur..
ik moet nog veel leren maar dit is een begin…”
Monsieur fronste zijn wenkbrauwen, zette zijn wijsvinger en duim op zijn kin, fronste zijn voorhoofd en plots ontstond er een geweldige glimlach.
Hij tilde me van mujn stoel, sloeg zijn armen Rond me en zei
“onvoorstelbaar, wat mooi, het is geen borduurwerk, het leeft gewoon, het is niet plat er is reliëf.. Oh oh hier ben ik weg van…”
hij draaide zich van me weg, en maande iedereen in het atelier aan om te komen kijken,
Mes dames.. kijk nu toch eens, wat onze mandy nu weer voor ons ontdekt heeft..
de dames kirde van plezier,
de één kwam dichter dan de ander om het werk te bekijken en te gaan dromen hoe het in hun jurkjes verwerkt zou kunnen worden... niet wetende dat dit borduurwerk daar niet geschikt voor zou zijn..
Het deed geweldig goed, die goedkeurende woorden..
In genoot van de ochtend, kon
naar vrije keuze, elke draad, lint en stof uitkiezen.. alles werd klaar gezet en tegen het middaguur werd de kist met materiaal in de kofferbak gezet en werd ik door Jacques terug naar het kasteel gebracht..
De barones wachtte me op en wou alles weten , hoe het was geweest, of ze mijn werk leuk vonden..
Na een lekkere lunch verkoos ik toch om een uurtje op bed te gaan liggen, ik was echt moe...
Toen ik wakker werd bleek het al te schemeren..
ik had echt heeeel lang geslapen.
De avond verliep rustig, ik ging nog even op het bordes van het
kasteel naar de ondergaande zon kijken.
De volgende dag in het atelier kwam monsieur weer met grote glimlach binnen...
Hij kwam recht op me af en zei.. “ik had telefoneer....avec..Caroline..”
Ik dacht hem niet te begrijpen..Caroline.. in het atelier noemde niemand zo..
Blijkbaar keek ik alsof ik een raadsel moest oplossen..
Hij ging maar verder met zijn uitleg..
“des lesson...hoe noem jullie dat?...om te leren...
Ergens verstond ik .. les krijgen..
Les krijgen van Caroline..nee.. dat kan niet...
Ma petite, we gaan een supergoede ordinateur... euh.. jij noemt het .. computer.. kopen en dan kan jij lessons volgen van Caroline in Australië...
Ik geloofde mijn oren niet.. hoe kon monsieur dit zo snel klaar krijgen.., de andere kant van de wereld..
Monsieur.. dat is ... geweldig ... maar de taal.. ik versta maar een beetje engels...
Ga ik dat wel kunnen...
“Mes oui” ma petite..
De film zal je helpen...
De ordina.. euh .. computer wordt vrijdag in het kasteel geïnstalleerd
in jouw bureau daar...
Mijn bureau.. gedachten tolden in mijn hoofd.. ik had daar geen bureau... zou monsieur dit ook al geregeld hebben met de barones...
Wat ging deze wereld soms toch snel..
Vrijdag was er zeer vroeg een leverancier , die de nieuwe pc installeerde en er de nodige software op plaatste.
En toen.. ging er een wereld voor me
open,
In volgde de online-lessen van Caroline.. en op de
achtergrond volgde monsieur me
mee op.. ik was hier niet van op de hoogte.. tot op een dag Caroline me zei dat ze het zo spannend vond me te gaan ontmoeten..
We hadden wel op een soort vriendschap opgebouwd , we
deelden dezelfde passie en ik leerde
dat we konden “ video-chatten”
maar..
euh??? ik las het, las het terug...
Hoe zo....
Ontmoeten.. waar.. hoe...
De angst sloeg me om het hart.. dit kon niet waar zijn...
1 opmerking:
ook weer leuk Mieke Groetjes Wilma
Een reactie posten