We zaten in de mooie serre, met ons twee.. madame had de “bel” bij me gezet, als ik iets nodig had, kon ik ze gebruiken..en ze was weg gegaan.
We maakten kennis.. heel rustig en zacht was ze...
Geen dwang.. niks.. geen vragen.. af en toe.. het juiste woord..
Ik vertelde over mijn (ongelukkige) jeugd..
Een gezin van ruzie’s, geldgebrek, slaag...
Kwam zo bij “de verliefde periode” met de man , die ik later zou huwen.
Een periode waarin het leek of ik toch nog geluk zou krijgen in mijn leven.
We genoten van mekaar.. t leek allemaal zo mooi..
Mijn familie trok zich niks aan
van het feit dat ik “ne vent” had.. zo hard werd het verwoord door mijn vader.
Van Peter ontmoette ik enkel de moeder... zijn ouders waren gescheiden toen Peter nog zeer jong was...
Ze was een erg warme vrouw (zo leek het).
Omdat ik geen “warme thuis” had was ik regelmatig bij haar in huis, zelfs toen Peter op zoek was naar werk en ik zelf ook zoekende was naar een job.
Ze was een beetje een exentrieke vrouw, rood haar, zwierige, lange rokken en altijd een heel groot, wit overhemd,met zware boots eronder en rond haar nek heel veel goedkope juwelen.
In haar oren droeg ze grote goudkleurige ringen, zo groot dat er haast een minipapegaai in zou passen.
Toch heerste er altijd een soort van huiselijke sfeer, al was de kamer steeds een rommeltje, het deerde haar niet.
Wie er ook kwam binnenvallen, er stond altijd een pot dampende koffie klaar op de kachel.
de stapel, allemaal verschillende kopjes, die altijd op tafel her en der stond,daar werd er eentje uit gepikt voor de desbetreffende persoon,
En dan had de vrouw des huizes alle tijd om te luisteren naar het verhaal van degene die nood had aan dat luisterende oor.
Ook had Rosa ( dat was haar naam) een andere kantje, als het huis ‘s avonds in stilte gevuld was en haar zoon en ik zelf bijvoorbeeld weg waren naar een van zijn vrienden dan verdiende Rosa haar geld.
Mannen konden, uiteraard tegen betaling, even hun ding doen,
Heel anoniem in haar kleine achterkamertje.
Hoe ik hier achter kwam is....
en mijn adem stokte... er liep een traan over mijn wang...
Claudine wachtte even.. en zei toen zachtjes.. ik denk dat het genoeg is voor vandaag... denk je niet..
Ik prevelde zachtjes.. ja.. dank u..
Claudine verliet met zachte tred de serre.. en ik probeerde het verhaal van Roza weer weg te duwen in mijn hoofd..het verhaal dat me nooit meer zal loslaten zolang ik leef..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten