Na enkele dagen van totale rust kon ik weer, (met hulp van Marie, die me hielp met wassen en aankleden, vooral de chemise elastique was een marteling om in te geraken) mee aan de ontbijttafel zitten met de barones.
Voor deze laatste was dit “een feestje”.
Ze was anders altijd alleen.. aan haar prachtig gedekte tafel.. wit tafelkleed met kanten rand,
zacht roze, dun porselein,
de kopjes leken net ontluikende bloemen.. zo teer.
De servet was “assorti” met het kleed.
Je kon eten wat je wou, er stond zoveel en nog vroeg de barones “of ik in iets anders” zin had...
(goed dat ze niet wist dat mijn eten voor “de dag” soms een snede oud brood was..in t verleden,)
Ik at als een vogeltje.. maar genoot stiekem wel van het prachtige entourage en vooral van de aandacht, iets wat ik niet kende.
Na het laatste kopje “thé de camille” vroeg ik aan de barones of ze het goed zou vinden als ik even een kleine wandeling in de tuin zou maken..
Ze stemde in, maar riep Jacques..
euh?? hij was toch de chauffeur...
“Jac (zo noemde ze hem) mademoiselle Mandy gaat een kleine .. wan.. euh promenade in de tuin maken,
wil jij (uiteraard, een stuk
achter haar) mee wandelen, moest mademoiselle zich plots niet goed voelen.. u weet wel...
“zeker madame”
En zo geschiedde.. wat een mooi domein.. prachtige bomen, bloemen, bruggetjes waar je vergezichten had, over bijvoorbeeld de natuurlijke vijver,
Hier vandaan kwam het concert dat ik ‘s ochtends hoorde, de kwakende kikkers.
De frisse lucht deed me zo goed, vooral mentaal.. even vergeten wat er allemaal was gebeurd.
De chauffeur liep (zoals gevraagd een stuk achter me..)
Toen we bij een soort “open huisje” aankwamen (de barones noemde het “het thee-huisje” vernam ik later)
vroeg ik Jac of het goed was dat ik even ging zitten..
“natuurlijk.. madame”
hihi, madame.. dat klonk zo .. veel chique..
“Jac noem me asjebief “Mandy”..
Oke Mandy, maar alleen als madame het niet kan horen.. want dat zou ze
niet goed keuren.
Fijn , das afgesproken.
We keuvelden wat..
Werk je al lang voor de barones?
Euh.. goh.., ik denk 5jaar.. nadat Joseph op pensioen ging,
Niet makkelijk iemand op te volgen die de barones kende van toen ze een kind was..
Maar .. nu gaat het goed.. ik weet waar, wat en hoe...
“Mag ik je wat vragen?...”
Ken jij de psych van de barones..
“Euh.. ja ik weet wie het is.. waar ze woont..maar verder..”
“ze” dat stelde me al een beetje gerust.. misschien kon ze begrijpen “wat er gebeurde.. toen..”
Het gesprek kabbelde nog even verder en ik vond Jac een warme, rustige man.
Terug in het kasteel ging ik (met hulp van Marie) weer naar bed.. de middagrust was nog steeds belangrijk.. dat wou de “docteur” zo.
De barones zou op me wachten om de “namiddag-thee” te drinken, dit maal ik de serre..
een prachtige uitbouw aan het kasteel.. helemaal in glas in een prachtig, groenig gebinte van oud metaal.
Tijdens dit thee-uurtje zei de barones dat ik morgen de eerste afspraak had met “Claudine” de psych. om 14u.
Ze zal naar hier komen en jij kan zelf kiezen waar je met haar gaat kennis maken.
Oh ja.. en is een plateau
“the de camille” goed of heb je liever iets anders..?
“Voor mij is alles goed.. kiest u maar, zei ik met een stille stem..”
(ik die moest kiezen.. mijn hele leven was ik dingen “opgelegd” gekregen.. en moest ik luisteren..)
Bonjour, ik ben Claudine, u bent Mandy..
1 opmerking:
Fijn dat het verhaal weer verder gaat Mieke. Groetjes Wilma
Een reactie posten