DEEL 21

 

Na het telefoongesprek zei Rosa tegen mij “

 volgende week woensdag Om 10u kan je naar Henriette gaan, ze woont in de Dorpsstraat nummer 55.

“ is ze een dokter, gaat ze me onderzoeken?”

“ onderzoeken... ze gaat je helpen”

Ik verstond helemaal niet wat ze bedoelde… Helpen..helpen..waarmee?

Ik durfde niks Meer te vragen, en hield me ,heel de rest van de dag, maar heel stilletjes.

Nu Peter werkte kwam hij ‘s avonds thuis en was moe, en wilde dan bediend worden. Schopte zijn vieze laarzen uit, liet ze achter in de hal, viel neer in de zetel en zei: 

“Mandy bier!”

Na een tijdje viel hij in slaap.. 

hoe zou hij reageren moest hij weten wat er met mij aan de hand was? Ik duwde die gedachte maar snel weg want ik zou nooit de kracht vinden om het hem te vertellen.

ik ging, alleen, naar de “afspraak” met Henriette.. en kwam nog veel meer “alleen” terug.

“het” was weg.. had ze gezegd.. na een..vreselijke ingreep.

Hier wil ik niet meer over vertellen..

De dagen die volgden propte ik me

vol met pijnstillers en zei tegen Peter dat ik “rugpijn” had van de zware wasmanden te sleuren in de wasserij.

Er viel een lange stilte...

Claudine, de psychologe zei zacht...

“Mandy, meid.. wat ben jij zwaar getroffen door het leven.. “

Ik stel voor dat we het, zeker voor vandaag, hierbij laten.

Heb je behoefte aan een tijdje, bekomen, hier bij de barones of wil je al een volgende afspraak..

wat denk je...

Ze was zo lief en zacht.. ondanks dat het nog altijd moeilijk was om te zeggen wat ik wou.. vond ik toch de kracht om te stellen, dat een tijdje tot mezelf komen me goed leek.

We namen afscheid, Claudine omarmde me zacht en zei, fluisterend, je bent zo sterk Mandy.

De avond bracht ik door met “mijn lapjesmand”.

Gedachteloos .. of juist piekerend..naaide ik kleine stukjes stof , kantjes en bandjes aan mekaar,

om ze later op de avond te versieren met borduursteekjes.

De dagen die volgden kwam ik tot rust, omdat er niks moest, de barones gaf me alle vrijheid, zat zelfs ‘s avonds soms bij me, aan het haardvuur, als ik naaide en zij één

van haar historische boeken las.

Dat was allemaal heel fijn.. maar na een tijdje kreeg ik weer echt zin om terug naar “het atelier” te gaan.

De barones stond hier twijfelachtig tegenover.. ze stelde voor om de dokter toch nog even te laten nakijken of ik sterk genoeg was, om dit al te gaan doen.

Zo gebeurde en zo kwam er als advies, te starten met halve dagen.. en stress te vermijden