Deel 14 MANDY

De oprijlaan van het kasteel was immens... zoals in de film... 

Ik werd gereden tot voor het grote witte marmeren bordes..

De chauffeur (die zich ondertussen had voorgesteld als Jacques) kwam de deur voor me openen...

ik prevelde “merci”...

Op het bordes stond een wat oudere corpulente vrouw, donker gekleed...

Ze kwam me direct tegemoet.. welkom Mandy, ik ben Marie, 

madame heeft me gevraagd om je naar jouw “vertrekken” te helpen.

“Ze komt straks bij u”...

Ik was totaal ik de war.. wat overkwam mij.. van een zolderachtig, klein appartementje naar een kasteel...

Ondersteund door haar stevige 

armen, geraakte ik het bordes op en eigenlijk lag ik, voor ik wist op een zaaalig zacht bed... 

uitgeput door de autorit en de ribben die me zo pijnigden..

Bleek dat ik weer twee uur geslapen had.. 

Madame de barones zat in de zetel van het salonnetje dat ook in mijn immense kamer stond.

De anders zo imposante vrouw oogde nu zacht en aardig.

“Ma petite, je bent wakker.. 

gaat het een beetje met je..“

“Ik keek onwennig rond.. eeuuuhhh.. ja, dank u...

Ik wilde recht komen uit de dikke donzen kussens .. maar dat lukte me

niet.. 

De barones was direct bij me.. en wat ik niet wist ... ze had blijkbaar een knopje waarop ze kon drukken en dan stond Marie daar bijna onmiddellijk.

Die laatste hielp me recht, schudde de kussens op en daar zat ik dan.

De barones zette zich op het bed naast me en zei “ Mandy, je hebt veel te veel pijn.. ik ga de docteur laten komen ... die moet zijn “Machine de photo” meebrengen.. want dit is niet goed met je.

Zo gebeurde, ze dulde Geen tegenspraak en een paar uur later kwam de dokter de kamer binnen.

hij had een groot apparaat op wieltjes bij zich.

hij ging zeer voorzichtig te werk en onderzocht me, en nam dan foto’s van mijn bovenlichaam en keek zeer zorgelijk.

Toen ik terug volledig aangekleed in bed lag kwam opnieuw de barones de kamer binnen.

Madame, zei de dokter, ik vrees dat de juffrouw haar ribben aan de rechterkant gebroken heeft.

“ wat kunnen we doen? monsieur le docteur...“

ik zal “een chemise elastique” laten

bezorgen.. dit houdt het bovenlichaam samen en zo zullen de ribben traag kunnen genezen.

De blauwe plekken.. wond in het gezicht zal 3x/week door mijn “infirmiere” gecontroleerd worden.

De dokter wenste me een “goed herstel” en zei net voor hij de kamer verliet “juffrouw u moet “echt degene die dit u aangedaan heeft melden bij de politie.. en zeker nooit terug gaan ...”

Op de hall hoorde ik de dokter nog zacht praten met de barones.. kon niks verstaan.

Hoorde de auto vertrekken.. tot de immense stilte terug over het kasteel kwam.

De barones kwam de kamer terug binnen,

“Marly, nu we weten wat er met je lichaam is.. kun je daarvan gaan herstellen... maar je geest.. die last moet je ook kwijt.. 

Morgen zal ik mijn “psych” vragen om bij je te komen.. als je dat goed vindt.”

“Mijn hart ging weer aan het bonzen, mijn geest... praten.. misschien 

“over de baby”....

Een dikke traan liep over mijn pijnlijke wang.