Deel 22

 

De barones telefoneerde 

“monsieur” met het “goede nieuws” zoals zij het noemde.

Ik was natuurlijk weer bang dat hij me helemaal niet meer terug wou in zijn team.

Maar nee, hij was uitzinnig blij te horen dat ik terug kwam.

Op maandagochtend reed de chauffeur van de barones me naar het atelier.

Toen ik binnenkwam stond monsieur me op te wachten.

Breed glimlachend en met zijn armen wijd open zei hij “bienvenue ma petite”.

Iedereen in het atelier was zo lief.

Het deed me immens goed.

ik mag terug op mijn oude vertrouwde plekje zitten, dat voelde ook al zo fijn.

Tijdens mijn rustige dagen in het kasteel besteedde ik ook wel wat tijd aan het surfen op de barones haar computer…

Ik ontdekte dat er momenteel een prachtige groep ontstaan was onder leiding van een zeer kundige Australische borduurster, met de mooie naam Caroline down.

ik bewonderde de manier waarop zij prachtige creaties maakte met de meest ingewikkelde borduursteken.

Op een middag kwam de barones het bureau binnen waar ik zat te surfen, ze keek even mee op het scherm en zei “wat is dat prachtig mandy,ga je dat maken?”

goh mevrouw, Ik ben het zo’n beetje aan het bestuderen met filmpjes te kijken...

Kom op Mandy jij kan dat, ik ben er zeker van en als je iets van benodigdheden nodig hebt laat het me weten dan sturen we direct Jacques Op pad om het voor je te halen.

Ik denk dat ik eerst maar eens ga proberen op een van mijn oude lapjes met de draadjes die voorhanden zijn.

wat ontspande dat me geweldig om me te concentreren op het beeld en te proberen de prachtige creaties na te  maken.

Ook de namen van de verschillende steken spraken me enorm aan, het klonk in het Engels zo mooi alleen was het soms moeilijk om te lezen wat er stond, daarom waren de filmpjes zo een grote steun.

stilaan werd ik handiger in het borduren van  het werk van Caroline.

De mogelijkheden waren oneindig en daar hield ik van.

Ze implementeerde allemaal voorhanden zijnde draden en stukjes  stof, stukjes kant, een beetje zoals mijn crazy patchwork tasje dat zo veel succes had gehad.

Het deed me dromen van een nieuw project waar ik deze nieuwe technieken zou toepassen.

Bij het thee drinken,samen met de barones in de serre,  vroeg ze me telkens of ik dat of ik mijn lapje liet zien, ze vond het prachtig, alleen begon ik weer te twijfelen of ze het deed om me te steunen of dat het werkelijk mooi was… Mijn zelfvertrouwen was zeker nog niet wat het zou moeten zijn.

De halve dagen die ik doorbracht in het Atelier Werkte ik aan een nieuw tasje in het crazy patchwork, monsieur had me verteld dat er nog steeds heel veel vraag naar was.

er was zelfs een soort wachtlijst ontstaan, waarin de rijke dames geduldig hun beurt afwachten om ook te kunnen pronken.

Op een maandagochtend kwam 

monsieur de stand van zaken opnemen in het Atelier.

Hij keek na of alles naar wens verliep en hier en daar eiste hij aanpassingen bij de coupeuses hun werk.

Aan mijn desk  hield hij stil en bekijk de vorderingen van de tasjes.

Wat zijn ze prachtig Mandy, je kan het nog altijd. 

Je bent een natuurtalent.

Op het moment dat hij bij me weg  stapte nam ik al mijn moed bij mekaar en zei “monsieur.. mag ik je wat tonen?

Mes qui ma Petite...